Een jaar na dato

Vorig jaar rond deze tijd ging het helemaal niet goed met onze jongste. Ons vrolijke, ondernemende 8-jarige mannetje was lichtgeraakt en hangerig. Hij kon nergens zijn hoofd bij houden. Alles wat nieuw was durfde hij niet aan. Hij dacht dat hij door iedereen werd gepest. En in plaats van zijn altijd vrolijke gezang was het stil in huis.

Na een onderzoek werd de diagnose gesteld: ADHD en een extreem laag zelfbeeld.
Remedie: zo snel mogelijk aan de medicatie om ervoor te zorgen dat hij meer rust in zijn hoofd zou krijgen en begeleiding om steviger in zijn schoenen te staan en een positiever zelfbeeld te krijgen.

Geen twijfel!

Met in ons achterhoofd de goede resultaten van de medicatie bij oudste, hebben we dit keer niet lang geaarzeld. De laagste dosering gaf geen resultaat, de tweede nauwelijks en al gauw zat jongste op dezelfde dosering als zijn grote broer.

Ondertussen kreeg hij begeleiding van een gezinscoach en volgde hij een weerbaarheidstraining. Langzaamaan ging het beter met hem. De eerste keer dat ik hem weer hoorde zingen tijdens het spelen, kon ik wel huilen van geluk.

Of toch wel twijfel?

Maar optimaal was het niet. Zijn concentratie was nog steeds een groot probleem. En ondertussen vond onze kieskeurige eter alles wat hij eerst nog wel lustte nu ook niet lekker meer. Zijn eetlust was sowieso afgenomen en in slaap komen lukte niet meer zonder melatonine. Ergens in ons achterhoofd bleef het zeuren. Maar wat moesten we dan?

Een tijdje geleden kwam een moment van inzicht. Jongste kwam terug van scouting kamp. ’s Middags was ik blij dat het zo lekker ging, ondanks dat hij zo weinig had geslapen. ’s Avonds wilden we hem zijn melatonine geven en verschrikt zei hij dat hij die dag zijn pilletje was vergeten. Een dag zonder medicatie en we hadden helemaal niets gemerkt!

Een wijs besluit?

De weken erop begonnen manlief en ik steeds meer te twijfelen. En deze week hebben we na overleg met onze expert de knoop doorgehakt: Jongste is gestopt met de medicatie! Spannend! Zien we geen dingen over het hoofd? En vooral ook: hoe moeten we hem nu verder helpen met zijn concentratieproblemen?

Voor nu is het afwachten. Het besluit voelt goed. Wordt vervolgd…