Nog twee maanden

Nog twee maandenGisteren stond ik op met een weemoedig gevoel. Eigenlijk wel gek, want ik had voor het eerst sinds weken lekker geslapen. Maar toen wist ik weer wat voor dag het was. De verjaardag van mijn vader. Zijn vijfenzeventigste verjaardag! Tijd voor een feestje, zou je denken.
Zij het niet dat hij al achtentwintig jaar geleden is overleden.

Op mijn achttiende werd mijn vader ziek en na twee weken overleed hij. Of eigenlijk moet ik zeggen dat we sinds twee weken wisten dat hij ziek was. Want die hersentumor zat er natuurlijk al iets langer. Wat de vakantie van mijn leven had moeten worden, werd de vakantie van zijn sterven.

Life goes on

Inmiddels zijn we al een heel leven verder. Ik ben gaan studeren, uit huis gegaan en afgestudeerd. Ben gaan werken, heb een huis gekocht, in het buitenland gewerkt en een nieuwe baan gevonden. Ik werd verliefd op de man van mijn leven, trok bij hem in en we kregen twee lieve zonen. Ik ben gestopt met werken, werd freelancer, huismoeder en ben geswitcht van ict consultant naar tekstschrijver.

Het leven gaat door met alle ups en downs. Mijn moeder werd ziek en weer beter. Ik viel en stond weer op. De jongens groeien op met hun extraatjes. Soms gaat het goed, soms gaat het minder. En aan het eind van de dag ben ik nog altijd blij dat ik naast mijn lief in bed kan kruipen.

Maar soms…

Maar soms grijpt het me aan. Dat de jongens opa alleen van foto’s en verhalen kennen. Dat ik geen stomme grappen meer met hem kan maken. Dat ik al zoveel in mijn leven niet met hem heb kunnen delen. Dan zie ik weer voor me hoe we om de salontafel zaten met doppinda’s op een krant. Of hoe hij nog aan tafel zat als ik ’s avonds laat thuiskwam. Klein geluk wat niet meer is.

Bijna

Ik had gisteren gewoon zijn verjaardag willen vieren. Met slingers en bijzondere biertjes. In plaats daarvan heb ik uitgerekend wanneer ik even oud ben als hij is geworden. Nog een ruime twee maanden. Daar moet je toch niet aan denken?



Geplaatst op 6 oktober 2018 door Ellen in categorie "Overig

4 reacties :

  1. By martin los on

    Beste Ellen, je moeder maakte mij attent op deze blog waarin je je vader gedenkt. Een ouder overleven voelt voor iedereen heel vreemd alsof het ongepast is. Maar het is juist fijn dat je zelf ouder mag worden. Dat is denk ik wat elke ouder zijn kind toewenst. Bovendien mag jij hem nu gedenken op de mooie manier zoals je doet. Hij leeft voort in jouw en onze harten. Zonder twijfel heeft hij ook jou en ons in zijn hart meegenomen voorbij de horizon van dit leven. Paul’s gedachtenis zij ons allen tot zegen.

    Antwoord
  2. By Ron on

    Mooi! Ik bedacht me vandaag ongeveer hetzelfde. En dat je geen idee hebt hoe het nu geweest zou zijn. Dat jij over 3 maanden ouder bent dan papa ooit werd of wordt. Zo gek dat hij voor altijd 46 blijft en jij straks echt 47 wordt, maar dat hij toch gewoon je vader blijft (en de mijne). Onbegrijpelijk.

    Antwoord

Laat een antwoord achter aan Ron Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *