Onder het mes

Een maand geleden ging jongste onder het mes. Vol goede moed werd hij de operatiekamer ingereden. Vader liep nog even mee. En bij moeder zonk de moed in de schoenen.

Twee uur later zat ik naast hem in de uitslaapkamer. De patiënt was behoorlijk in de war en bleef zichzelf knijpen om te weten of hij nog droomde. Hij was het ook niet eens met het kleibitje in zijn mond. De juiste bewoordingen zal ik hier niet herhalen, maar gelukkig werd het snel opgelost. Want na tien minuten had de verpleger de voorkant in zijn hand (“Het zat een beetje los…”). En een paar uur later werd het achterste deel per ongeluk verwijderd door een andere verpleger (“Ik trek even voorzichtig aan het verbandje…”).

Ducktape

Zijn mond zat vol hechtingen en om zijn kin een flink verband. Dat verband moest drie dagen blijven zitten en zat dus stevig vastgeplakt. Zo stevig, dat het verband zelf wegzakte, maar de tape met geen mogelijkheid normaal te verwijderen was. Moet je maar eens proberen: je wang ontvetten met wasbenzine, Ducktape erop plakken, een paar dagen laten zitten en dan lostrekken…

Op dieet

Onze bijna-tiener in de groei mocht de eerste twee dagen alleen maar heldere vloeistoffen drinken. Dat was pittig. Vooral toen het erop leek dat hij op dag twee toch vloeibaar mocht eten, maar dat na zijn eerste Danoontje weer werd teruggedraaid. Van twee dagen limonade, appelsap en gezeefde bouillon krijg je niet echt energie.

In de watten

Onze man sloeg zich er dapper doorheen. Niet letterlijk, want hij lag de eerste dagen vooral naar de televisie te staren. Verder was hij druk met alle kaarten en cadeaus. Wat is die kanjer door iedereen enorm verwend! Zo fijn! En eerlijk is eerlijk, in het ziekenhuis hebben ze op alle manieren gezorgd dat het verblijf voor jongste zo fijn mogelijk verliep.

Home sweet home

Op dag drie mocht hij weer naar huis. Heerlijk, een dag eerder dan verwacht! Daar lag meneer op de bank met een voorraad appelmoes, Danoontjes, pap en soep voor een heel weeshuis. Want wat had hij een honger! Alles werd opgegeten met een klein plastic lepeltje. Gelukkig had hij tijd genoeg.

Stukje bij beetje

Na anderhalve week mocht hij weer zacht eten. Dat werd een pannenkoekenfeest. Twee weken daarna mocht hij weer vrijwel alles eten, maar nog niet afhappen. Dat werd gevierd met pizza in stukjes. Het is nog even wachten met echt hard eten, want dat zou de boel kunnen beschadigen. Maar eind november is jongste jarig en dan komt de chips tevoorschijn!

Als jongste nu lacht, hangt er een knoopje voor zijn tanden. Zijn (oplosbare) hechtingen beginnen langzaam los te laten. Over twee maanden gaan we naar de orthodontist om verder te sleutelen. Zijn glimlach wordt vanaf nu alleen nog maar mooier!