Het kan verkeren… Pesten deel 2

Pesten deel 2Al voor de herfstvakantie was het duidelijk dat het niet goed ging met onze oudste. Hij werd gepest en voelde zich steeds ongelukkiger. Nou weet natuurlijk iedereen dat pesten niet goed is. Maar toch is de eerste reactie om te kijken naar het slachtoffer. Waarom wordt hij gepest? Wat heeft hij verkeerd gedaan? Of wat is er gebeurd?

Zo keken wij in eerste instantie ook naar onze oudste. Wat is er gebeurd dat hij de klos is? Heeft hij iets verkeerds gezegd? Reageert hij niet goed? Om oudste meer weerbaarheid te geven hebben we contact opgenomen met zijn coach en gelukkig kon ze snel ruimte voor hem maken. Ook zijn we gaan praten over de juiste dosering van zijn medicatie om ervoor te zorgen dat hij minder snel boos zou worden. En thuis hebben we natuurlijk vooral laten merken hoeveel we van hem houden en dat hij goed is zoals hij is.

Het gaat ze niet lukken!

Terug op school leek het even beter te gaan. Het lukte onze kanjer om niet te reageren op de pesterijen. Samen met zijn coach bedacht hij strategieën om goed te reageren en het lukte hem om niet boos te worden. Op school werd de vinger aan de pols gehouden en hij kreeg er zelfs lol in: “Het is bizar, mama, wat ze allemaal proberen om me boos te krijgen. Maar het gaat ze echt niet lukken!”

Zo verdrietig…

Maar na een paar weken was het op. Zijn incasseringsvermogen. Zijn geduld. Zijn hoop op verbetering. En op een dag kwam ik thuis en zat oudste huilend op me te wachten. Zelden zag ik hem zo in en in verdrietig. Zijn broertje zag hem en begon spontaan mee te huilen. Als moeder ving ik hem op en liet ik hem zijn verhaal doen. Maar van binnen huilde ik net zo hard mee. Het was duidelijk, dit hield hij niet vol…

Andere focus

De volgende dag zat ik ’s ochtends vroeg op school. De boodschap was duidelijk. Dit moest veranderen. Oudste had er keihard aan gewerkt, maar dit ging hij niet redden. De focus moest van het slachtoffer naar de pesters.

Gelukkig zag school dit ook. Ze waren trots op oudste. Hoe hij in een paar weken was gegroeid. Het was tijd om de pesters aan te pakken. Niet met meer straf, want dit werkte alleen maar tegen hem. Maar door gesprekken met de pesters en hun ouders en tegelijk een sociale interventie om oudste de kans op een veilige vriendenkring te geven.

Het kan verkeren!

Oudste voelde zich weer wat beter nu hij wist dat hij er niet alleen voor stond. Je hart luchten geeft ruimte, al is het maar tijdelijk. Maar het pesten ging door…

Totdat oudste op een dag een appje stuurde. “Ik heb goed nieuws voor als ik thuis ben!” En even later nog één: “Bel me dan vertel ik het toch vast.” Dolblij vertelde hij dat een paar jongens in zijn klas zich vandaag tegen een pester hadden gekeerd. Ze waren er klaar mee. En opeens had hij die dag weer een plek in de groep. Helemaal gelukkig ging hij ’s avonds slapen. Ik lag nog lang wakker. Wat was er gebeurd? En laat het alsjeblieft niet morgen weer voorbij zijn!

Wat is er gebeurd?

Inmiddels zijn we drie weken verder en het is nog steeds niet voorbij. Oudste heeft weer een plek in de groep. Jongens die hem stiekem aardig vonden durven er nu voor uit te komen. Hij heeft er een vriend bij. En onze goedzak begint de pesters zelfs best aardig te vinden!

Wat er gebeurd is? We weten het niet. Waarom onze oudste de klos was? Ook dat weten we niet. Of het in het nieuwe jaar goed blijft gaan? Ook dat blijft een vraagteken. Maar om onze oudste weer te zien opbloeien is zo ontzettend fijn. In plaats van een stille, nukkige puber hebben we ineens weer een blije, zingende puber in huis.

Gelukkig 2018!

En zo gaan we graag het nieuwe jaar in. Een jaar waarin we elkaar waarderen om wie we zijn! Een jaar waarin we elkaars verschillen respecteren! En vooral een jaar waarin we af en toe zingen van geluk!


Tags: , , , , ,

Geplaatst op 29 december 2017 door Ellen in categorie "Overig

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *