Jackpot!

Het kwartje viel niet gewoon… De kwartjes vlogen met een donderend geraas uit de automaat. Hoe hadden we dit niet eerder kunnen zien? Het was er al die tijd, recht voor onze ogen!

Even een stukje terug

Toen we jongste op zijn achtste lieten testen, hadden we natuurlijk wel een vermoeden dat hij ADHD zou hebben. Maar we hadden altijd het gevoel dat het plaatje daarmee niet compleet was. Dus toen er naast de diagnose ADHD verder vooral werd gesproken over zijn onzekerheid en somberheid, waren we wel wat verbaasd. Maar op dat moment was onze eerste prioriteit om jongste weer lekker in zijn vel te krijgen en niet in een depressie te laten belanden.

We gingen een medicatietraject in, dat niet het gewenste resultaat bracht. We zochten andere manieren om hem te helpen: coaching, weerbaarheidstraining, mindfulness, noem maar op. Soms hielp het een tijdje en ook op school probeerden ze hem zo goed mogelijk te begeleiden.

Maar in groep 7 lukte het niet meer. Met de pubertijd op de loer raakte hij steeds verder in de knoop. Hij werd weer somberder en opvliegender. En we wisten niet meer hoe we hem verder konden helpen.

Diagnose bekend

We schreven een noodkreet aan de schoolarts en zo zaten we in de zomervakantie van 2018 aan tafel bij de GGZ. Op hun advies meldden we ons aan bij een gerenommeerd instituut en na een wachttijd van tien weken vertelden de deskundigen dat ze jongste eerst opnieuw wilden testen om hem echt goed te kunnen begeleiden. Na maanden van testen, invullen van vragenlijsten, zieke deskundigen en heel veel (on)geduld, zaten we begin van dit jaar eindelijk tegenover elkaar voor de uitslag.

De diagnose klonk bekend. We spraken eerst nog onze verbazing uit. Maar al snel konden we niet anders dan knikken en viel het missende puzzelstukje eindelijk op zijn plaats. Jongste leek stiekem veel meer op zijn broer dan we ooit voor mogelijk hadden gehouden. Ook jongste heeft naast ADHD een Autistisch Spectrum Stoornis (ASS).

Hoe konden we dit gemist hebben?

Waarom hadden we dit niet eerder gezien? We waren er zo van overtuigd dat onze jongste iets anders had dan onze oudste. Maar de deskundigen stelden ons gerust: zo raar was dit niet. Hadden we onze thuissituatie niet ongemerkt ingericht naar de ASS-behoeften van oudste? Regelmaat, duidelijkheid, voorbereiden op veranderingen, concreet zijn… Daar liftte jongste toch maar mooi al jaren op mee.

Autisme bestaat uit een breed spectrum. En dus is de ene ASS-er de andere niet. Bij onze jongens is dit meer dan duidelijk. Daar waar oudste dichtklapt als het hem te veel wordt, wordt jongste juist druk en uitbundig. Mooi gezegd leidt overprikkeling bij oudste meer tot internaliserend en bij jongste tot externaliserend gedrag. En dat is ook direct de reden waarom ADHD-medicatie bij oudste wel rust geeft en bij jongste niet. Zijn drukte komt niet alleen door de ADHD.

De kwartjes bleven vallen

De eerste periode na de diagnose bleven er kwartjes vallen. We analyseerden gebeurtenissen en we begonnen zijn reacties steeds meer te begrijpen. We snapten meer van zijn starheid en van zijn buien. Eindelijk hadden we een startpunt om jongste verder te helpen!