Duizend bommen en granaten!

Half vijf in de ochtend. Het dondert en bliksemt in de verte. Ons huis is in diepe rust.
Klik, er gaat een deur open. Snelle voetstappen op de gang en ons te grote kleine mannetje staat in paniek in onze slaapkamer.

– Mama, ik hoor allemaal knallen om ons heen en ik zie steeds lichtflitsen!
– Dat klopt, lieverd. Het onweert.
– Maar mama, ik dacht dat het bommen waren. Weet je nog, die gozer, die heel veel bommen had en de wereld wilde veroveren?
– Je bedoelt meneer Hitler, lieverd? Maar die is allang dood! En de bommen zijn vernietigd. Kom, dan krijg je een dikke knuffel en gaan we weer verder slapen.

Kleine mannen, grote vragen

Terug in bed blijkt het onderwerp nog niet afgerond. Want er kan toch een derde wereldoorlog komen? Zijn echt alle bommen vernietigd? Er zijn toch ook atoombommen? En zijn die echt in onverwoestbare ruimtes opgeborgen? En doen echt alle landen mee met een wereldoorlog? Gelukkig heeft hij zelf het antwoord: als er een derde wereldoorlog komt, dan doet Nederland gewoon niet mee!

Met nog een dikke knuffel gaan we weer naar bed. Maar de slaap wil niet komen. Er blijft iets knagen. Want onze lieverd slaapt lekker verder in de wetenschap dat hij hier veilig is. Maar er zijn zoveel kinderen voor wie dit niet zo is. Die slapen met de reële angst van bommen om zich heen. Die niet wakker schrikken van de knal van de donder maar van kogels of bominslagen. De afschuwelijke beelden van de verdronken vluchtelingen komen weer boven. Wat ben ik dankbaar dat wij in het “goede” land geboren zijn!