Laat het los

Mijn lieve nichtje van vier is groot fan van de film Frozen. In haar prachtige Elsa-jurk zingt ze vol overgave: “Laat het los, laat het gaan!” Ik geniet met volle teugen terwijl ze de kamer ronddanst.

Later op de avond zit het liedje nog steeds in mijn hoofd. Terwijl ik het zachtjes neurie, schiet ik in de lach. Want ik kan het wel vrolijk zingen, maar loslaten is iets waar ik helemaal niet goed in ben. Het liefst los ik alles op, praat ik alles uit. Loslaten kan ik pas echt als ik zeker weet dat het goed gaat.

Stevig vast

En dat is nou net het punt. Met kinderen kun je niet wachten tot alles goed gaat. Ze moeten zelf leren fouten te maken. En op te lossen. Dus ik weet heel goed dat ik mijn jongens moet loslaten. Maar het voelt ook een beetje als laten vallen. En dat voelt niet fijn. Dus hou ik ze vast, heel stevig. Te stevig.

Vallen…

Afgelopen week hadden we een gesprek met de coach van onze oudste. Ook hier was loslaten het sleutelwoord. En ik weet het, ik zie het en ik wil het niet. Ik wil niet dat hij valt. Ik wil hem behoeden voor pijn en tegenslag.

…en weer opstaan

Ik heb natuurlijk geen keuze. Als ik mijn jongens willen laten opgroeien tot sterke, onafhankelijke mannen, dan moeten ze leren vallen en opstaan. Dat is iets anders dan ze laten vallen. En gelukkig mag ik ze wel opvangen. Niet letterlijk, dat dan weer niet.

2017

En zo wordt 2017 voor mij het jaar van het loslaten! Een voornemen dat ik stevig omarm. En als mijn jongens vallen, dan zal ik ze liefdevol vasthouden en troosten, om ze daarna weer los te laten.

Heeft er iemand voor mij een Elsa-jurk te leen?