Een maand verder

En toen had jongste geen medicatie meer. Eigenlijk ging het best goed! Oké, zijn concentratievermogen was nog steeds dramatisch, maar dat was sowieso al het geval. We merkten eigenlijk vooral de voordelen. Jongste begon weer beter te eten. De fruitschaal was weer in no-time leeg, net als vroeger. Hij viel weer goed in slaap en helemaal geweldig: zijn tics werden minder!

Blij met deze resultaten begonnen we voorzichtig na te denken over hoe we hem verder konden helpen met zijn concentratieproblemen. En toen trok na twee weken de juf aan de bel…

Alarm!

De eerste week ging het eigenlijk best goed op school. Hij kreeg wat extra aandacht bij het opstarten van de taken en de juf hielp hem weer aan het werk als hij was afgeleid. Maar toen kwamen de CITO toetsen. En daar ging het mis. Hij kwam niet op gang en was continu de weg kwijt. Ook apart zetten was dit keer geen oplossing. Hij kreeg geen enkele toets af. Sterker nog, hij kwam niet eens tot de helft. En jongste werd steeds gefrustreerder…

Een kleine paniek kwam boven, want wat moesten we nu? Terug naar zijn oude medicatie wilden we niet, zeker niet nu we opnieuw hadden gezien hoe heftig de bijwerkingen waren in combinatie met het minimale resultaat. Tijd voor een noodgreep!

Noodgreep

Broerlief heeft naast zijn dagelijkse medicatie een aanvulling voor als het nodig is. Dit zijn kleine hoeveelheden medicijnen die korter werken maar wel dezelfde stof methylfenidaat bevatten. Het is bekend dat deze pillen soms wel aanslaan als de langwerkende versie zijn werk niet goed doet. Maar met een nieuwe bijwerking, de zogenaamde rebound.

De volgende dag ging jongste naar school met een lage dosering van deze medicijnen. Spannend! Was dit echt een slimme actie?

Big smile

‘s Middags kwam jongste uit school, samen met de juf. Een blij mannetje rende me tegemoet. Het was zo goed gegaan! Alle toetsen af, vertelde de juf trots. En een dag zonder frustratie en vol tevredenheid.

De dag erna hebben we het nogmaals geprobeerd. Hij hield zijn spreekbeurt, zonder tics en zonder stotteren! Wat was hij trots! Ook de rebound bleef uit. En omdat de medicijnen ’s middags al waren uitgewerkt, had jongste weer gewoon trek en geen slaapproblemen.

’s Middags hebben we contact opgenomen met de behandelaar van onze jongens en opgebiecht wat we hadden gedaan. Zijn reactie was super: als we met zo’n lage dosering zoveel resultaat boeken, dan moesten we vooral doorgaan. Er was al een recept op weg naar de apotheek.

Resultaat

En zo is jongste toch weer aan de medicijnen. Maar ditmaal met resultaat! En minder bijwerkingen!

Afgelopen week moest hij op school bij de intern begeleider komen. Oh jee, wat nu? Jongste mocht even zijn CITO-score inzien; hij had het namelijk zo enorm goed gedaan!