Filmpje!

Van de week keek ik naar een korte animatiefilm over iemand met ADHD. Ik had het filmpje al vaker gezien en werd er zoals altijd weer een beetje verdrietig van. Het jongetje in de film voelt zich zo onbegrepen.

Veilig

Aan het eind van het filmpje komt zijn vader aangefietst. Hij geeft de jongen een dikke knuffel en neemt hem mee naar huis. Je ziet dat de jongen zich veilig voelt. En dat gevoel wil ik zo graag aan mijn jongens geven. Dat je thuis gewoon mag zijn wie je bent. Met al je eigenaardigheden. Even zonder oordeel.

Moe(deloos)

Maar helaas lukt dat niet altijd. Soms ben ik zelf moe of ongeduldig. En dan krijgt vooral mijn beginnende puber ook thuis meer kritiek. Als hij niet direct stopt met gamen als de tijd om is. Als hij iets vergeet. Als hij na vijf keer iets vragen nog geen antwoord geeft…

Bij de laatste drie zinnen heb ik de woorden “steeds weer” weggehaald. Want daar zit mijn frustratie. Maar het is niet zo dat hij het expres doet. Of dat hij niet leert van zijn ervaringen. Het komt doordat het in zijn hoofd net anders werkt.

Besturingssystemen

Pas geleden kreeg ik een mooie vergelijking onder ogen. Windows versus Mac (Apple). Allebei prima systemen, maar niet altijd even compatibel. Niet iedereen werkt hetzelfde. En dat is iets wat ik me weer realiseer als ik naar het filmpje kijk.

Oudste en ik. Twee verschillende besturingssystemen. Maar gelukkig compatibel op knuffelniveau!

Nieuwsgierig geworden? Klik hier voor het filmpje.