Zo is het wel genoeg!
Toen jongste zich eindelijk beter kon concentreren (zie Een maand verder) werd het des te meer duidelijk. Zijn lees- en spellingskwaliteiten bleven zwaar achter bij de rest. In overleg met school meldden wij hem aan voor een dyslexietest.
Vorige week was het zover. Dapper schoof hij bij een onbekende mevrouw aan tafel voor het onderzoek. En vandaag zaten manlief en ik aan dezelfde tafel voor de uitslag. Het was duidelijk: Jongste heeft dyslexie.
Op de terugweg haalden we ons mannetje op. We vertelden hem wat de mevrouw had gezegd. Het was stil op de achterbank. Ik vroeg hem wat hij ervan vond. Met een benepen stemmetje zei hij: “Ik heb last van stotteren en tics. Ik heb ADHD en nu ook nog dyslexie. Wanneer houdt het nou eens op?”
Met een brok in mijn keel zei ik: “Lieverd, hopelijk is dit het laatste. Je hebt gelijk, het is genoeg.” Maar in stilte dacht ik: “Lieverd, je vergeet je schisis.”