En nu? Pesten deel 3

Het duurde een tijdje om eraan te wennen. Dat oudste niet meer werd gepest. Om hem niet meer met een brok in de keel naar school te laten gaan. Om niet meer gespannen te zijn of hij weer verdrietig of boos thuis zou komen. Om de boze buien te accepteren en in goede banen te leiden. Maar de berichten bleven goed. Hij kreeg er nieuwe vrienden bij. En zijn vrolijkheid bleef.

Inmiddels zijn we maanden verder. De jubelstemming van het begin is langzaam weggeëbd. Als iemand vraagt hoe het gaat, dan denk ik niet meer onmiddellijk aan het pesten. De boze buien zijn genormaliseerd. En oudste gaat nog steeds met plezier naar school.

Wie de langste heeft…

Maar het blijft wel rommelen. Een steekje hier. Een prikje daar. Het blijft kennelijk voor sommigen nodig om te laten merken dat je een ander de baas kan zijn. Nare opmerkingen, niet stoppen als je dat gevraagd wordt, duwen en trekken en vooral doorgaan tot iemand echt boos wordt.

Gelukkig staat oudste steviger in zijn schoenen en beseft hij goed waar de pesters op uit zijn. Dat het geen zin heeft om boos te worden. En zowel wijzelf als school zien dat hij dit goed oppakt. Hij weet dat zijn reacties kunnen bepalen of iemand doorpest of niet. En daar denkt hij veel over na.

Open boek

Wij hebben de mazzel dat oudste eerlijk en open is. Dat hij blijft vertellen wat er gebeurt. Wij benadrukken ook hoe fijn en belangrijk dat is. Dat hij bij ons altijd eerlijk mag zijn en zijn verhaal kwijt kan. Dat wij hem niet veroordelen, ook niet als hij wel een keer zijn geduld verliest. Dat wij hem willen helpen als hij dat wil. En dat we bovenal zo ontzettend trots op hem zijn.

Onzeker

Het doet wel pijn. Want onze lieve zelfverzekerde zoon is niet meer zo zelfverzekerd. Hij heeft op een hele nare manier geleerd dat het niet vanzelfsprekend is om geaccepteerd te worden. Zelfs (of juist?) niet door kinderen die zelf weten hoe het is om anders te zijn. En voor het eerst van zijn leven maakt hij zich zorgen over hoe hij overkomt en wat anderen van hem denken. Voor iemand die dit niet altijd intuïtief aanvoelt, is dit een pittig proces. En we hadden hem hierin rustig willen begeleiden.

En nu?

Over een paar weken is het zomervakantie. En daarna gaat onze kanjer naar een nieuwe klas. Daar heeft hij superveel zin in. Maar opeens ligt hij ’s nachts wakker en voelt hij zich gestrest. Eerst wist hij niet waarom. Maar deze week realiseerde hij zich dat hij het wel heel spannend vindt, weer een nieuwe klas vol nieuwe klasgenoten. Want hoe zal het dit keer gaan?