Tegeltjeswijsheid
Eens in de zoveel tijd kom je een wijsheid tegen waar je niet om heen kunt. Pas geleden trof ik er weer eentje. Een wijze uitspraak die zomaar voorbijkwam tijdens een half uurtje televisiekijken. Op een moment dat ik heerlijk ontspannen met een warme beker thee op de bank zat.
Het ging over loslaten. Nou heb ik daar al wel eens eerder over geschreven. Maar het blijft een doorlopend thema in de opvoeding. Wanneer laat je je kind los? En wanneer (nog) niet?
Vallen…
Loslaten is zeker niet iets wat alleen maar speelt bij kinderen met “een dingetje”. Maar ik denk wel dat het juist voor deze ouders een extra uitdaging is om hun kind meer eigen regie te geven. Vaak ben je jaren bezig geweest met het zoeken naar de juiste manieren om hun leven makkelijker te maken. Ze zijn in hun korte leventje meestal vaker gevallen dan gemiddeld. En nu moeten ze hun eigen manier gaan vinden. En zullen ze nog vaker vallen.
en weer opstaan!
We weten het allemaal: elk kind heeft ruimte nodig om zich te ontwikkelen. Ook kinderen in het autistisch spectrum, die het sociale proces wat minder makkelijk doorgronden. Of kinderen met ADHD die meer moeite hebben met hun executieve functies. Pubers moeten hun eigen grenzen leren kennen en dus moeten wij de kaders verruimen. Ze moeten leren vallen en weer opstaan. En natuurlijk mogen wij een vangnet bieden. Maar vast blijven houden is geen oplossing.
Tegeltjeswijsheid
Welke wijsheid ik tegenkwam? Welke goeroe mij dwong om hier weer eens over na te denken? Het was een prachtige uitspraak van Juf Ank uit De Luizenmoeder: “Als je wilt dat je kind omhoog klimt, moet je er vooral niet bovenop gaan zitten.”