Balletmeisjes
Tijdens de zwangerschap van mijn oudste had ik een beeld van manlief met een meisje op zijn schouders. Maar ik had werkelijk geen idee of we een zoon of dochter zouden krijgen en al helemaal geen voorkeur. Toen oudste een jongetje bleek te zijn, was ik dolgelukkig met mijn mooie, stoere mannetje met zijn spierwitte haren.
De zwangerschap van jongste verliep iets anders. Nadat we bij de twintigwekenecho ontdekten dat ons kindje een schisis had, wilden we toch ook wel graag weten wat voor geslacht hij of zij had. In het weekend ervoor liepen we in de stad en zag ik overal meisjeskleding hangen. Maar toen dit eigenwijze wezentje tijdens de echo eindelijk zijn mannelijke trots toonde, pakte ik thuis zwijmelend de babykleertjes van oudste uit en kon ik niet wachten om hem aan te kleden.
Goed luisteren
Nadat jongste na een jaar ook haar kreeg, bleek hij net zo mooi witblond als zijn grote broer. Onze twee mooie, stoere mannetjes. Wat was en ben ik blij met ze. Dat ze af en toe wat druk waren en niet altijd even goed luisterden, bracht me soms wel tot wanhoop. En dan riep ik gefrustreerd: “Had ik maar twee balletmeisjes!”
Nou heb ik niet bijzonder veel met ballet. Maar balletmeisjes staan voor mij symbool voor lieve, rustige, gehoorzame kindjes die goed luisteren, stil zitten aan tafel, je laten uitpraten, helpen als je dat vraagt (of liever nog uit zichzelf) en hun eigen spullen opruimen. Dus als ik voor de zoveelste keer een boze bui over me heen kreeg of over hun spullen struikelde, dan mompelde ik wel eens wat over balletmeisjes en over hoe heerlijk dat zou zijn.
Letterlijk en figuurlijk
Inmiddels zijn mijn lieve, kleine, witblonde jongetjes uitgegroeid tot lieve, grote, bijdehante pubers. Twee pubers met ass, van wie ik wel eens vergeet dat zij dingen vaak letterlijk vertalen. Zo wilden ze als kleine mannen bijvoorbeeld niet in slaap vallen. En als we over een paar weken iets gaan doen, dan is dat over precies twee weken, lees veertien dagen.
Pasgeleden kwam jongste bij me zitten. “Mama, jij wilde toch liever meisjes?” “Huh… hoezo?” “Nou, je zegt toch altijd dat je graag balletmeisjes wil.” Oeps… Gelukkig was het niet zo moeilijk om uit te leggen dat ik dat niet letterlijk bedoelde. Ik vroeg hem: “Zie je mij al voor je met balletmeisjes?” Hij keek me even aan en begon toen hard te lachen. Ik gaf mijn puberjongen een knuffel en vertelde hoe blij ik met ze ben.
Natuurlijk heb ik het best wel eens anders gewenst. Dat ze wat rustiger zouden zijn, wat minder complex of wat makkelijker bereikbaar. Ik zou me minder zorgen willen maken. Dat ik niet steeds op mijn tandvlees loop of struikel over de wallen onder mijn ogen. Figuurlijk dus. Ik zou vooral niets liever willen dan dat het leven voor hen wat eenvoudiger zou zijn. Maar ik zou ze nooit willen ruilen. Zelfs niet voor balletmeisjes.